ادامه ی دبستان تا خانه وکوچه دراز

همان اول کوچه و حاشیه ی خیابان آسفالته از کنار شیرینی فروشی به سمت راست داخل کوچه دراز که می رفتم سه چهار منزل با ایوان های نیم دایره بود یکی از آنها خانه ی معلم چهارم دبستان نجفی بود ... خدای ش رحمت کناد بر خلاف معلم کلاس پنجم (آقای قربانی)که همیشه چهره یی شفاف و شاد داشت کوچکترین نشانه ای از لبخند بر لب های معلم کلاس چهارم ندیده بودم...بعد از این چهار منزل همین سمت راست کوچه دراز که از آنها قبل سخن گفته شد و همه ی شان پشت به میدان ورزش دبستان نجفی داده بودند چند مغازه و یا بهتر بگویم چند اطاقک سه در چهار وجود داشت که از آنها هم باید می گذشتم و به انتهای کوچه دراز می رسیدم انتهای کوچه دراز و سمت چپ نانوایی سنگک بود که بعد از آن هم به طرف بالا و چها ر سو می رفت انتهای کوچه دراز درست روبرو یم اداره ی (فرهنگ ) یا همان آموزش و پرورش بود که در باره ی آن صحبت کردم سمت راست به طرف مغازه های بازار می رفت و هنوز هم چند مغازه ای پشت به میدان ورزش دبستان داده بودند که چند تای آن همان استاد کار هایی بودند که درباره ی شان گفتم...ابزار هایی مثل میخ طویله  بیل  کلنگ و مانند آن درست می کردند ... کم کم هر چه جلو تر می رفتم به میدان بازار که دو کاروان سرا هم در همان میدان بازار بود و مغازه های بازار  می رسیدم ...حدود دویست سیصد متر مانده به میدان بازار سمت چپ کوچه ای بزرگ و پهن بود که اگر داخل آن می شدم باید از یک ساباد بزرگ و طولانی گذر می کردم که وسط های آن حتی در روز روشن هم روشنایی نداشت بر روی این ساباد بزرگ و طو لانی یک عمارت باشکوه و باغ سرایی بزرگ بود که باغ بزرگ در جلو این عمارت واقع شده بودبا درخت های سرو بلنددر جلو عمارت  که از فاصله ی دور دیده می شد  به (حاجی آقای شاه ) تعلق داشت این عبارتی که داخل پرانتز گفته شد همه ی قدیمی های شهرمان آن را میدانند و پسر این آقا که آقای بشیر معروف بود  آن طرف تر به همین سبک و شکل ساباد و عمارتی ساخته بود که البته کمی از هم متمایز بود واین دو که نام بردم از نسل همان (امیر مرتضی قلی بیک )والی یک قرن قبل خودشان بودند ... ودر باره ی امیر مرتضی قلی بیک در جایی دیگر سخن  گفته شد ...