یادم ازکشته ی خویش آمد وهنگام درو(پیش گفتار )

کوچه ها ی شهر (یادمان) همه ی دلتنگی هایی است که امروزه یادشان برایمان خاطره انگیز است و نه خاطره انگیز  بلکه تاثیر گذار برای آن هایی که صاحب اندیشه و تفکر هستند ... هجوم نو آوری های روزگار نتوانسته است که در کوچه پس کوچه های روزگاران قدیم هیچکدام از ارزش هایی را که گاه گاه یادشان می کنیم از صفحه ی ذهن واندیشه ما دور کند و ما باز هم خواهیم گفت گذشته چراغ راه آینده است ...  نسل حالای ما  /البته به جز موارد بسیار کم /(در حال زندگی می کند ) ونه چنان نگاه هدف دار و آرمان گرا به آینده   دارد ونه از گذشته  اندوخته و ذخیره ا ی که به گفته ی جواهر لعل نهرو ملتی که تاریخ و گذشته ی خود را نشناسدناچار بایدحوادث گذشته ی خود را تکرار کندودر  کتاب (نگاهی به تاریخ جهان ) اشاره هایی به سرزمین ما هم شده است ...در نوشته های گذشته گفتم  و باز هم  نیاز به آن گونه خاطرات داریم شاید بگوییم (گذشته های دور با آینده ای که خواهد آمد  امروز بسیار متفاوت است وما جوانان مان را شایسته است که با اندیشه هایی متفاوت و پیشرفته برای آینده ای که خواهد آمد تربیت و هدایت کنیم    )  اما یادمان باشد نسل امروز ما رها شده ای است که نیاز به همراهی داردوگذشته ها وشرح حال گذشتگانمان گنجینه ی گرانبهایی خواهد بود برای آیندگان مان   با سبک وشیوه و روش جدید ...باز هم خواهم گفت از آن سال های دور ...هنو زدر خاطرم مانده است  شاید بیش از هشت سال نداشتم قبل از زلزله ی سال چهل وهفت شمسی در فردوس و همان شبستان بزرگ مسجد جامع قدیم یادگار آخوند ملا اکبر  در آن هنگام غروب آفتاب پدر دستم را می گرفت و از تنها خیابان آسفالته شهر قدم به ایوان مسجد جامع شهر می گذاشتیم روز های سرد پاییز آن سال ها چقدر دلپذیر و فراموش نشدنی بود کنار  منقل آتش که آقای محتاجی خادم مسجد جامع در شبستان بزرگ (آخوند ملا اکبر )روشن کرده بود این خاطره را در کتاب اول نوشتم و ادامه ی این گونه همراهی ها و خاطره ها ی ارزشمند که در جای جای همراهی بزرگتر ها با کوچکتر ها نقش ها ی مثبت و به یاد ماندنی دارد در یاد داشت هاو نوشته های آینده می آید ... گذشته چراغ راه آینده است ...